Άρθρο γνώμης: Ποιος είναι ποιος;

Αριστερά vs Δεξιά

vs

Πατριωτισμός (Φιλοπατρία) vs Διεθνισμός (Παγκοσμιοποίηση)

Μετά την αποτυχία σχηματισμού κυβέρνησης στις εκλογές της 21ης Μαϊου, εν μέσω της συνεχιζόμενης προεκλογικής περιόδου σε αναμονή των εκλογών της 25ης Ιουνίου η πόλωση κομματική και ιδεολογική είναι αναπόφευκτη. Πρόκειται για μια τακτική κομματικής συσπείρωσης, ενώ κατά την "Ελληνική" συνήθεια, συχνό φαινόμενο είναι και η ροπή προς τον διχαστικό λόγο.  

Χαρακτηριστικά είναι όσα ακολούθησαν στον πολιτικό διάλογο της χώρας, μετά το πολύνεκρο ναυάγιο του πλοίου που μετέφερε παράτυπους μετανάστες ανοιχτά της Πύλου. Στην μια πλευρά του πολιτικού σκηνικού η αντιπαράθεση περιστρέφεται γύρω από την "ευαισθησία" στο ανθρώπινο δράμα και στην άλλη αυτή περιστρέφεται γύρω από το κατά πόσο ήταν "εθνικό" το πένθος που κύρηξε η υπηρεσιακή κυβέρνηση της χώρας.

Ακριβέστερα κάνοντας μια σύντομη ιστορική αναδρομή η περίοδος των μνημονίων αποτέλεσε το ορόσημο για αλλαγές στον "αριστερό" χώρο. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αντικαταστάθηκε από τον ριζοσπαστικότερο μέχρι τότε ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., έχοντας γίνει και οι ανάλογες μετακινήσεις στελεχών και ψηφοφόρων, ενώ έπειτα από καθοριστικά γεγονότα που συνέβησαν επί την διακυβέρνηση του δεύτερου το 2015, υπήρξαν νέοι κομματικοί μικρότεροι σχηματισμοί σε αυτον, με το Κ.Κ.Ε. να αποτελεί την μοναδική σταθερά.

Με το κόμμα της "κυβερνώσας αριστεράς" να πληρώνει τους χειρισμούς του στα οικονομικά ζητήματα και το "αποτυχημένο" δημοψήφισμα καθώς και την προβληματική για τα εθνικά συμφέροντα "συμφωνία των Πρεσπών", φτάνουμε στο 2019 που αποτελεί άλλο ένα έτος ορόσημο. Η Ν.Δ. αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της χώρας. Όμως με αρχηγό τον Κ. Μητσοτάκη, με δεδομένο το (νεο)φιλελεύθερο προφίλ του και έχοντας προσεταιριστεί ένα κομμάτι από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τον "κεντρώο" χώρο, έχει αποστασιοποιηθεί από τον παραδοσιακό της "δεξιό" χώρο. Μοιραία εκεί υπήρξε ένα κενό, το οποίο έσπευσαν να καλύψουν πολλά και μικρά προσωποπαγή κατ εξοχήν, αλλά όχι μόνο κόμματα. Καθοριστικός παράγοντας των εξελίξεων είναι το γεγονός ότι το κόμμα Μητσοτάκη πλέον, έχοντας διαχειριστεί στην θητεία του και την πανδημία του κορωνοϊού και παρά το ότι έγιναν και ορισμένες θετικές αλλαγές στην χώρα, αποτελεί κοινό μυστικό ότι με πρόσχημα την πανδημία κυβέρνησε αυταρχικά, μη διστάζοντας να διχάσει τον Ελληνικό λαό, ενώ δεν έλειψαν και φαινόμενα αλαζονείας και ελιτισμού.

Ερχόμενοι ξανά στο σήμερα, ευρισκόμενοι μετά τις εκλογές της 21ης Μαϊου και την πρωτόγνωρα συντριπτική νίκη της Ν.Δ. επί του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.. Λαμβάνοντας ως δεδομένο την επέλαση της παγκοσμιοποίησης μέσω των ολοένα και αυξανόμενης εξουσίας των υπερεθνικών οργανισμών και της προώθησης κενών (και όχι καινών) και αποδομητικων και συγκρητιστικών ιδεών φανερώνεται ότι υπάρχει μια κρίση ταυτότητας σε όλους τους πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους. Όπως γίνεται αντιληπτό το πάλαι ποτέ δυτικόφερτο δίπολο "αριστερά vs δεξιά", που τόσο πλήγωσε την Ελλάδα ιδιαίτερα κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, φαίνεται να είναι πλέον παρωχημένο.

Όσον αφορά τον "αριστερό" χώρο από το κέντρο του μέχρι τις πιο ακραίες εκφάνσεις του, αρκετές από τις ανρωπιστικού χαρακτήρα θέσεις του έχουν υιοθετηθεί από την παγκοσμιοποιητική ατζέντα, ωστόσο υπό το πρίσμα (νεο)φιλλελεφθέρων αντιλήψεων, με εμφανή την δυτική (προτεσταντική) επιρροή, αφού αυτες προέκυψαν σε προτεσταντικό περιβάλλον. Επομένως βρίσκεται σε μια περίοδο αναζήτησης ταυτότητας και εν τέλει πολιτικού αφηγήματος. 

Από την άλλη πλευρά ο "δεξιός" χώρος επίσης σε όλο του το φάσμα διανύει μια ενοχική περίοδο. Τόσο εξαιτίας των νεωτερισμών της παγκοσμιοποίησης, όσο κυρίως εξαιτίας της καπηλείας και του εξεφτελισμού των ιδανικών του από διάφορους καιροσκόπους και κάπηλους (πραγματικούς όχι τους καθ' υπόδειξη από πολιτικούς αντιπάλους και Μ.Μ.Ε.!), εμφορούμενων από εθνικιστικές, ενδεχομένως ρατσιστικές, φασιστικές και απολυταρχικές ακόμα και ναζιστικές αντιλήψεις.

Συνεπώς ύστερα από τα παραπάνω διαπιστώνεται ότι το νέο ιδεολογικό δίπολο, βρίσκεται ανάμεσα στην έννοια του "πατριωτισμού" η οποία απαλλαγμένη πλέον από τις "εθνικιστικές" και λοιπές κορώνες, ταυτισμένη με την πρωταρχική εκδοχή της αγάπης για το έθνος, τον "εθνισμό" νοείται ως "φιλοπατρία", δηλαδή ως άδολη αγάπη για την πατρίδα, χωρίς μίσος για τις πατρίδες των "άλλων", καθώς και σε εκείνη του "διεθνισμού", ορθότερα του "διεθνιστικού χυλού", ο οποίος λειτουργεί με όπλα την αποδόμηση τον συγκρητισμό και την ατομοκρατία και την θεώρηση των ανθρώπων ως "πολίτες του κόσμου" του "παγκόσμιου χωριού".

Επομένως συμπεραίνεται ότι τόσο το ιδεολογικό δίπολο της εποχής όσο και το δίλημμα των προσέχων εκλογών είναι ανάμεσα στην "φιλοπατρία" η οποία ασπάζεται τα ιδανικά της Ορθόδοξης Χριστιανικής Παράδοσης και στον "διεθνισμό", ως πολτοποίηση των επιμέρους εθνών και με ιδανικά του την ατομική ευημερία την θεοποίηση του κέρδους και την τεχνολογική "προόδο".