Άρθρο γνώμης: Ο ένας τρώει τον άλλο/Στου καραγκιόζη τον μπερντέ!

Προσεχώς εκλογές!

    Καθώς ολοκληρώνεται η θητεία της κυβέρνησης, έρχεται η στιγμή όπου ο λαός καλείται να επιλέξει μέσω της ψήφου του την επόμενη κυβέρνηση της χώρας. Τα κόμματα έχουν ξεκινήσει ήδη την προεκλογική τους εκστρατεία. Οι πολιτικές συζητήσεις βρίσκονται στην καθημερινή ατζέντα των Μ.Μ.Ε.. Οι κομματικές αντιπαραθέσεις επί πάντως επιστητού αποτελούν καθημερινότητα. Παράλληλα οι επιμέρους υποψήφιοι "οργώνουν" τις εκλογικές τους περιφέρειες, επιδιώκοντας την επαφή με τους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους. Προεκλογικά έντυπα, διαφημιστικά σποτ, καμπάνιες και μηνύματα στα κινητά και στα social media... Η χώρα σε προεκλογικό οργασμό!

    Μέσα σε αυτό το κλίμα οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν ποιος ή ποιοι θα τους κυβερνήσουν, τόσο σε αυτοδιοκητικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Σε τι βαθμό όμως είναι συνετή αυτή η κρίση και τελικά η επιλογή από την πλευρά του λαού; 

    Η ιστορία της χώρας έχει δείξει, ότι αυτή μάλλον ελαφρώς... "μπάζει", αφού τα κριτήρια με τα οποία γίνεται κάποιες φορές είναι περισσότερο ατομοκεντρικά και λιγότερο προς συλλογικό όφελος. Κοινό μυστικό μάλιστα αποτελούν φαινόμενα όπως η ρουσφετολογική ψήφος, γνωστή και ως "μέσο", την οποία πολλοί αναγνωρίζουν όταν χρησιμοποιείται από άλλους αλλά λίγοι παραδέχονται ότι έχουν χρησιμοποιήσει οι ίδιοι. Καθώς και αυτό της οικογενειακής ψήφου, ενός φαινομένου αρκετά διαδεδομένου ιδιαίτερα στην επαρχία. Ακόμα ένα άλλο κοινό μυστικό, συχνά συνδυαζόμενο με τα προηγούμενα αλλά κυρίως με το δεύτερο, είναι η τάση των ψηφοφόρων μιας παράταξης να συμπεριφέρονται ως οπαδοί, με ότι συνεπάγεται αυτό.

    Πρόκειται για τάσεις μέσα στην κοινωνία, που δεν αφορούν μόνο τα "λαϊκά" στρώματα αλλά το σύνολο της και σχετίζονται με το ιστορικοπολιτικό υπόβαθρο της χώρας. Συγκεκριμένα ως "πηγή του κακού" μπορεί να οριοθετεί η περίοδος του Εμφυλίου πολέμου και όλα τα δεινά που αυτός προξένησε στην Ελλάδα, αλλά όχι μόνο. Ωστόσο σε αυτή την περίοδο η χώρα χωρίστηκε κυριολεκτικά σε δύο στρατόπεδα, αριστεροί και δεξιοί, με την κάθε πλευρά να θεωρεί την άλλη κυριολεκτικά ως εχθρό. Παρόλα τα χρόνια που έχουν περάσει από τότε και παρά την καταλλαγή του μίσους που σταδιακά επήλθε ανάμεσα τους, αυτό παραμένει ως άσβεστη φλόγα και οξύνεται συχνά μέσω του πολιτικού λόγου. Πρωτοπόρο αυτής της όξυνσης είναι το πολιτικό, ορθότερα το κομματικό σύστημα. Τα επιμέρους κόμματα στην προσπάθεια τους να συσπειρώσουν το ακροατήριο τους χρησιμοποιούν τον διχαστικό "εμείς και οι άλλοι" λόγο. Το δίπολο δεν είναι πλέον απλά ιδεολογικό, αλλά περισσότερο οπαδικό, δείγμα ς κρίσης (και) των ιδεολογιών που έχει επέλθει στην χώρα τα τελευταία χρόνια.

    Ως τρόπο εξομάλυνσης των διαφορών και ειρηνικής συμβίωσης των επιμέρους παρατάξεων ορισμένοι προτείνουν την αποπολιτικοποίηση της κοινωνικής ζωής (απολιτικ στάση). Με αυτό τον τρόπο δεν επιτυγχάνεται ο σκοπός της ειρηνικής συμβίωσης της Ελληνικής κοινωνίας, αφού ο διχασμός κρύβεται πρόσκαιρα κάτω από το χαλί και "ξανά προς την δόξα τραβά" στην πρώτη διαφωνία. Άλλωστε όπως έχει γνωστοποιηθεί από τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο Αριστοτέλη "ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον". Εξάλλου τα πάντα στην δημόσια ζωή είναι πολιτικά. Πολιτική είναι η ενασχόληση με τα πράγματα της πόλης, δηλαδή με τα κοινά. Σε διαφορετική περίπτωση ο άνθρωπος δεν διαφέρει από τα ζώα.

    Επομένως αυτό που κρίνεται ως αναγκαίο δεν είναι η αποπολιτικοποίηση της κοινωνίας, καθώς με αυτό τον τρόπο μαλθακοποιείται, αλλά η αποκοματικοποίηση τόσο του κράτους όσο και της δημόσιας ζωής. Πρόκειται δηλαδή για τον κομματικό αποχρωματισμό του συνδικαλισμού και η ενασχόληση του αποκλειστικά με κλαδικά αιτήματα. Μια ιδιαίτερα τολμηρή προς αυτή την κατεύθυνση πρόταση είναι όχι απλά η αποκοματικοποίηση της δημόσιας ζωής, αλλά και του εκλογικού συστήματος. Συγκεκριμένα θα μπορούσε μέσω μεταρρύθμισης του εκλογικού συστήματος, οι βουλευτές να εκλέγονται όλοι υπό τον μανδύα του ανεξάρτητου και οι παρατάξεις να σχηματίζονται μετά τις εκλογές μέσα στο κοινοβούλιο, με γνώμονα τις ιδεολογικές τοποθετήσεις του καθενός.

    Μια τέτοια αλλαγή ωστόσο προϋποθέτει κουλτούρα διαλόγου, για την οποία δυστυχώς το κομματικό σύστημα αλλά και η Ελληνική κοινωνία δεν φημίζεται. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις μάλιστα που αδυνατεί να πραγματοποιήσει διάλογο ακόμα και για την διαδικασία διεξαγωγής του διαλόγου, με αποτέλεσμα αντί διαλόγου να διεξάγονται παράλληλοι μονόλογοι! Συνεπώς το μοναδικό μέσο επίλυσης των επιμέρους διαφορών είναι ο διάλογος και η συζήτηση. Μόνο με αυτόν μπορεί να επέλθει η ειρηνική συμβίωση μεταξύ των μελών της κοινωνίας.