Οι δύο πρόσφατοι αγώνες της SL2, σε Λάρισα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, τις τελευταίες δυο εβδομάδες, αναδεικνύουν περίτρανα ένα από τα προβλήματα του Ελληνικού ποδοσφαίρου κατά τα τελευταία χρόνια, αυτό τις μη προσέλευσης του κόσμου στα γήπεδα. Συγκεκριμένα πρόκειται για το Απόλλων Λάρισας - Α.Ε.Λ. και για το Μακεδονικός Νεάπολης - Ηρακλής Θεσσαλονίκης. Το κοινό σημείο ανάμεσα τους είναι ότι και στα δύο γήπεδα η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού ήταν φίλαθλοι των φιλοξενούμενων ομάδων, ενώ και στα δύο οι διοικήσεις των γηπεδούχων ομάδων όρισαν γενική είσοδο με την τιμή των των εισιτηρίων στα 15 και στα 10€ αντίστοιχα. Παρακάτω θα επιχειρήσουμε την διερεύνηση αν είναι νόμιμη καθώς και ηθική η συγκεκριμένη επιλογή.
Το ποδόσφαιρο ειδικότερα αλλά και ο αθλητισμός γενικότερα στην επαγγελματική του μορφή συνδιάζει τρεις διαφορετικές πτυχές. Την αθλητική, την κοινωνική και την οικονομική. Η πρώτη αφορά τους πρωταγωνιστές μέσα στο γήπεδο ως αθλούμενους, συνεπώς σχετίζεται με την σωματική τους άσκηση και υγεία. Η δεύτερη αφορά στις ομάδες ως κοινωνικά σύνολα και εκπροσώπους ιδεών και περιοχών. Η τρίτη από την πλευρά της αφορά στον βιοπορισμό των πρωταγωνιστών του αθλήματος, δηλαδή των αθλητών και στο παραγόμενο αθλητικό προϊόν που απευθύνεται στους πελάτες κάθε ομάδας δηλαδή στην εκάστοτε τοπική κοινωνία. Και οι τρεις αυτές πτυχές είναι αλληλένδετες μεταξύ τους και η κάθε μία χρειάζεται και τις άλλες προκειμένου να λειτουργήσει σε στέρεες βάσεις.
Ωστόσο στην εγχώρια πραγματικότητα της Ελλάδας, η καθημερινή πρακτική απέχει δυστυχώς αρκετά τόσο από την θεωρία όσο και από την πραγματικότητα σε άλλες χώρες του λεγόμενου "αναπτυγμένου" κόσμου. Ακριβέστερα στην Ελλάδα εντοπίζονται σημαντικά μακροχρόνια και χρονίζοντα προβλήματα που πλήττουν και τις τρείς αυτές πτυχές.
Όσον αφορά το κομμάτι των αθλητών το πρόβλημα εντοπίζεται τόσο στην έλλειψη υποδομών για άθληση όσο και στην ελαττωματική κατάσταση των υπαρχουσών υποδομών. Μια κατάσταση η οποία στα λιγότερο προβεβλημένα από τα ΜΜΕ αθλήματα είναι περισσότερο οξυμένη, αν και στις μικρότερες κατηγορίες των υπολοίπων δεν διαφέρει αρκετά, βλ. "Η απαξίωση της περιφέρειας ως επίσημη κρατική πολιτική".
Επιπλέον οι αθλητές όταν φτάνουν στο επίπεδο του πρωταθλητισμού, δηλαδή της διεκδίκησης αγωνιστικών επιτυχιών, εκ των πραγμάτων είναι αναγκασμένοι να βιοπορίζονται από το άθλημα τους, επομένως έχουν ανάγκη χρημάτων τα οποία δύναται να τους τα προσφέρει ο εργοδότης τους, που είναι ο σύλλογος στον οποίο ανήκουν τόσο μέσω του χρηματοδότη επενδυτή, ο οποίος με βάση τους νόμους της αγοράς στοχεύει στο κέρδος, όσο και μέσω του καταναλωτή του παραγόμενου αθλητικού προϊόντος δηλαδή της τοπικής κοινωνίας στην οποία απευθύνεται η εκάστοτε ομάδα.
Από την πλευρά της η τοπική κοινωνία μιας πόλης η κωμόπολης, εκφράζεται συλλογικά και επιτυγχάνεται η κοινωνικοποίηση των μελών της και η συνοχή της, χωρίς να συγκρούεται με άλλες, μέσω της ομάδας η οποία την εκπροσωπεί σε αθλητικό επίπεδο, βλ. "Κάθε πόλη, μια ομάδα". Παράλληλα και οι αθλητές ως μέλη της κάθε κοινωνίας ενθαρρύνονται από αυτή προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους. Το εγχώριο πρόβλημα σε αυτή την πτυχή έγκειται στην μη σύνδεση τοπικής κοινωνίας και ομάδας κυρίως λόγω αδιαφορίας των εμπλεκομένων παραγόντων και φορέων και των δύο πλευρών, με αποτέλεσμα να ευδοκιμούν φαινόμενα όπως η πολυδιάσπαση συλλόγων (αθλητικών μαγαζιών) σε μια περιοχή καθώς και οι τυχοδιώκτες παράγοντες εντός αυτών, οι οποίοι επιδιώκουν με την εμπλοκή τους στα αθλητικά δρώμενα την εξυπηρέτηση "σκοτεινών" και πιθανόν παράνομων συμφερόντων.
Τέλος σχετικά με την οικονομική πτυχή του αθλητισμού, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω το αθλητικό προϊόν παράγεται από τους αθλητές, στο σύνολο αθλητών που είναι η ομάδα ως αθλητικός σύλλογος και διατίθεται στην τοπική κοινωνία στην οποία αυτός ανήκει προς κατανάλωση. Ένας αθλητικός σύλλογος για να λειτουργήσει απαιτεί χρήματα τα οποία διαθέτει σε αυτόν ένας ή περισσότεροι χρηματοδότες οι οποίοι ως επαγγελματίες στοχεύουν και στην αποκόμιση κέρδους από αυτή την δραστηριότητα τους.
Συνεπώς από όλα όσα αναφέρονται παραπάνω σε μια ομάδα το προϊόν άθλημα, παράγεται από τους εργαζόμενους - αθλητές, που αμείβονται από τον εργοδότη - ιδιοκτήτη και διατίθεται προς κατανάλωση στον πελάτη - τοπική κοινωνία. Η ουσία του εγχώριου προβλήματος βρίσκεται στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη αλυσίδα είναι "κομμένη" με αποτέλεσμα και οι τρεις πλευρές να βγαίνουν χαμένες. Συγκεκριμένα ο εργαζόμενος - αθλητής καλείται να εργαστεί συχνά σε αντίξοες συνθήκες όπως προαναφέρθηκε, το μαγαζί - ομάδα είναι υπερβολικά μικρό εξαιτίας της πολυδιάσπασης συλλόγων μέσα στην ίδια τοπική κοινωνία με αποτέλεσμα η τελευταία ως πελάτης εξαιτίας των υπερβολικών "επιλογών" να απαξιώνει το παραγόμενο προϊόν επομένως να ζημιώνεται ο εργοδότης - ιδιοκτήτης και να μην συνεχίζει να επενδύει, και το πρόβλημα να διαιωνίζεται ως φαύλος κύκλος.
Συμπερασματικά μια ομάδα ως οργανισμός νομιμοποιείται να ορίσει την τιμή των εισιτηρίων στο ύψος που κρίνει ότι θα έχει κέρδος, προκειμένου να συνεχίσει να λειτουργεί εύρυθμα. Ωστόσο και η τοπική κοινωνία ως πελάτης δικαίως οφείλει να ικανοποιείται από τις παρεχόμενες υπηρεσίες που αγοράζει. Κάτι τέτοιο στα Ελληνικά γήπεδα δεν συμβαίνει αφού οι παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους θεατές - πελάτες είναι προβληματικές έως και επικίνδυνες για την σωματική τους ακεραιότητα σε αρκετές, πλην ελαχίστων, περιπτώσεις, όπως ημιτελή σκέπαστρα μόνο στους επίσημους, εγκαταστάσεις υγιεινής στα όρια του χαρακτηρισμού τους σε εστία μόλυνσης, ελαττωματική προσβασιμότητα στα γήπεδα και πολλά άλλα προβλήματα (βλ. φωτογραφίες άνωθεν). Επομένως υπό τις υπάρχουσες συνθήκες το οικονομικό αντίκρισμα δεν αντικατοπτρίζει τις παρεχόμενες υπηρεσίες και θα έπρεπε αυτές να βελτιωθούν πριν από την επιβολή του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου