Παρακολουθόντας κανείς την επικαιρότητα μέσω των Μ.Μ.Ε., τόσο στη τηλεόραση όσο και στα έντυπα μέσα, της χώρας διαπιστώνει με λύπη ότι περιτρυγυρίζεται από ατόκλητους δικαστές και εισαγγελείς. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό, όταν πρόκειται για περιπτώσεις ζητημάτων με κοινωνικό αντίκτυπο. Τέτοιου είδους ζητήμα έχουν προκύψει αρκετά είδικά τα τελευταία χρόνια. Αναλυτικότερα τέτοια είναι η παλαιότερη υπόθεση με την δημοσίευση των στοιχείων των «ιερόδουλων της Αθήνας» από τον τότε υπουργό Α. Λοβέρδο., καθώς και νεότερες υποθέσεις όπως, η «υπόθεση της Ρ. Πισπιρίγκου», οι διάφορες περιπτώσεις γυναικοκτονιών, η υπόθεση των καταγγελιών εις βάρος του ηθοποιού Π. Φιλιππίδη, ακόμα και η «υπόθεση Λιγνάδη», ενώ το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και στην πρόφατη επικαιρότητα τόσο στην υπόθεση «βιασμού της δωδεκάχρονης» όσο και στην «υπόθεση της Κιβωτού του Κόσμου» που απασχολεί την επικαιρότητα το τελευταίο χρονικό διάστημα. Προφανώς και οι συγκεκριμένες περιπτώσεις δεν είναι οι μοναδικές στις οποίες παρατηρείται το συγκεκριμένο φαινόμενο, ωστόσο είναι ενδεικτικές.
Το κοινό σημείο ανάμεσα σε όλες αυτές και σε πολλές άλλες ακόμα, περιπτώσεις έγκειται στον τρόπο παρουσίασης τους από τα Μ.Μ.Ε. και στην τηλεκαταδίκη των κατηγορουμένων. Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία δεν αρμόζει σε μια δημοκρατική, όπως θέλει να αποκαλείται, χώρα αφού από την συγκεκριμένη στάση των Μ.Μ.Ε. δύναται να προκύψουν και σε ορισμένες πριπτώσεις προκύπτουν ποικίλα προβλήματα στην κοινωνία. Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση του πλήθους ως μανιασμένος όχλος έξω από το σπίτι της κατηγορούμενης Ρ. Πισπιρίγκου, αλλά και η υποκριτικη λογοκρισία από τους τηλεοπτικούς σταθμούς των σειρών στις οποιές πρωταγωνιστουσε, μεταξύ και άλλων, ο ηθοποιός Π. Φιλιππίδης, ενώ στην περίπτωση των «ιερόδουλων της Αθήνας» υπήρξαν τραγικότερες συνέπειες αφού αν και οι κατηγορίες δεν αποδείχτηκαν, οι συγκεκριμένες γυναίκες στιγματιστικάν και σε ορισμένες περιπτώσεις οδηγήθηκαν ακόμα στην αυτοκτονία. Από την άλλη στην υπόθεση του «βιασμού της δωδεκάχρονης» κοινό μυστικό αποτελεί ο κοινωνικός στιγματισμός του κοριτσιού με άγνωστες προς το παρόν συνέπειες για το ίδιο. Όσον αφορά την υπόθεση της «Κιβωτού του κόσμου», λόγω της παρουσίας Ορθόδοξου ιερέα σε αυτή, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία(sic), για διχασμό της επιρεπούς στο είδος Ελληνικής κοινωνίας με αφορμή την εκκλησία ως θεσμό, τις σχέσεις της με την εξουσία κ.ο.κ..
Στην περίπτωση που τα δεινά που περιγράφονται παραπάνω προέκυπταν από συμπεριφορές πολιτών, αν και δεν είναι απλό αλλά σημαντικό ζήτημα, η αιτία του κακού θα αναζητούνταν στην προβληματική παιδεία στην χώρα μας. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι διαφορετική τα εν λόγω δεινά προκύπτουν από την στάση των ανθρώπων του τύπου, ακόμα και δημοσιογράφων οι οποίοι δεσμέυονται, σε θεωρητικό επίπεδο τουλάχιστον, από τις αρχές του κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Σύμφωνα με όσα αναγράφονται σε αυτόν και ειδικότερα στην τρίτη παράγραφο του δυτέρου άρθρου αυτού, στην οποία γίνειαι αναφορά στο τεκμήριο της αθωότητας καθώς και στον σεβασμό των δικαστικών αποφάσεων, αφού σύμφωνα με το ποινικό σύστημα της χώρας «ο καθένας είναι αθώος μέχρι την απόδειξη του αντιθέτου».
Επομένως γίνεται κατανοητό πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη όσων καλούνται να μεταφέρουν την είδηση για ένα γεγονός καθώς και να εκφέρουν δημόσια την άποψη τους για οποιοδήποτε ζητημα. Για τον λόγο αυτό οφείλουν να το κάνουν με καλή γνώση του ζητήματος, ψύχραιμα και μακριά από κραυγές, οι οποίες αν και «πουλάνε» στην γλώσσα του εμπορίου, ωστόσο δημιουγούν μεγλύτερα προβλήματα από αυτά που τα Μ.Μ.Ε. καλούνται να αναδείξουν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου