Τις τελευταίες ημέρες υπάρχει στο προσκήνιο μια είδηση για την αυτοκτονία ενός παιδιού μετά από μπούλινγκ που υπέστη στο σχολείο του, καθώς και ορισμένα ακόμα περιστατικά με μεγαλύτερα σε ηλικία θύματα. Ακόμα μια φορά εμφανίστηκαν διάφοροι ειδικοί ή μη καταγγέλοντες υποκριτικά φαινόμενο, σαν να μην υπήρχε ποτέ στο παρελθόν όταν και κανείς ή ελαχιστοι μιλούσαν για αυτό. Ακόμα αξίζει να σημειωθεί το γεγονός πριν την μόδα του anti-bulling υπήρξε η μόδα του bulling έστω και ως παιχνίδι και ως πλάκα π.χ. "το γνωστό παιχνίδι μπούγιο".
Πριν οποιαδήποτε άλλη αναφορά θα ήταν χρήσιμο να αναφερθεί το γεγονός ότι η κοινωνία του σχολείου είναι μια μικρογραφία και ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της κοινωνικής ζωής (για να γίνει κατανοητό κάτι τέτοιο με εύκολο και παραστατικό τρόπο αρκεί μια παραπομπή στην Μεξικανική τηλενουβέλλα Carrusel del ninos). Το συγκεκριμένο φαινόμενο υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια στην Ελληνική κοινωνία. Αν και οι όροι bulling και σχολικός εκφοβισμός δεν είναι ακριβείς καθώς πρόκειται περισσότερο για σχολικό και κοινωνικό αποκλεισμό αυτό έχει ελάχιστη σημασία. Η ουσία του συγκεκριμένου φαινομένου είναι το γεγονός ότι ορισμένοι μαθητές αποκλείουν και απομονώνουν από την σχολική κοινότητα ορισμένους άλλους αρκετές φορές και με την άσκηση είτε λεκτικής είτε σωματικής βίας. Από την μια πλευρά οι μαθητές οι οποίοι γίνονται συνήθως θύματα του φαινομένου είτε είναι αυτοί οι οποίοι θεωρούνται από τους υπόλοιπους ως αδύναμοι είτε είναι αυτοί που έχουν κάποια ιδιαιτερότητα. Από την άλλη πλευρά οι μαθητές οι οποίοι γίνονται θύτες είναι εκείνοι οι οποίο θεωρούνται ιδιαίτερα δυναμικοί και κοινωνικοί. Παράλληλα υπάρχει και μια μερίδα μαθητών οι οποίοι είτε είναι αδιάφοροι είτε είναι απλοί παρατηρητές τέτοιων συμβάντων και συνήθως έχουν περισσότερο καλές σχέσεις με τους θύτες παρά με τα θύματα. Οι θύτες καταλήγουν στην άσκηση είτε λεκτικής είτε σωματικής βίας, ίσως με σκοπό είτε να προβληθούν στα μάτια της υπόλοιπης σχολικής κοινότητας ως ισχυροί είτε να καλύψουν δικές τους αδυναμίες.
Ακόμα θα ήταν χρήσιμο να σημειωθεί το γεγονός ότι αρκετοί μαθητές οι οποίοι έχουν υπάρξει θύματα στο παρελθόν γίνονται κάποια στιγμή και αυτοί θύτες. Αυτό το φαινόμενο συμβαίνει σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης με τους εκπαιδευτικούς (και όχι Παιδαγωγούς) να μην αντιλαμβάνονται τίποτα απολύτως ή όταν αντιλαμβάνονται κάτι να μην δίνουν την απαραίτητη σημασία θεωρώντας ότι πρόκειται για "απλούς καυγάδες μεταξύ των μαθητών".
Μετά από τα παραπάνω είναι προφανές ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο το οποίο είναι προϊόν της έλλειψης κανονικού Παιδαγωγικού Συστήματος στην Ελλάδα και των συνεχών "μπαλωμάτων" από τις εκάστοτε Ελληνικές Κυβερνήσεις στα θέματα της Παιδείας. Επομένως για να αντιμετωπιστεί σαν φαινόμενο δεν χρειάζεται ούτε γενικόλογες και υποκριτικές καταγγελίες, ούτε αυστηροποιήσεις της νομοθεσίας και τιμωρητική διάθεση, ούτε διαφημιστικές καμπάνιες ούτε μνημόσυνα. Αυτό που χρειάζεται είναι πάρα πολύ απλό, ΠΑΙΔΕΙΑ. Τα ίδια τα θύματα του συγκεκριμένου φαινομένου δεν είναι εύκολο να κάνουν αυτό το οποίο πολλές καμπάνιες ζητούν, δηλαδή να μιλήσουν και αυτό γιατί τίθεται το θέμα ότι θα θεωρηθούν ως "χαφιέδες" και "καταδότες" από την υπόλοιπη σχολική κοινότητα. Αυτό που μπορούν να κάνουν τα θύματα του συγκεκριμένου φαινομένου είναι να βασιστούν πάνω σε οποιοδήποτε προτέρημα και ταλέντο έχουν και να το αναδείξουν σε βάρος της οποιασδήποτε αδυναμίας τους
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου