Τρεις έννοιες που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή...
Ιστορικά το κακό ξεκινάει από την δολοφονία του Καποδίστρια και μετά. Τρανταχτά παραδείγματα αρκετά (π.χ. Κωλέττης). Οι έννοιες αυτές βεβαία δεν αφορούν μόνο πρακτικές πολίτικων προσώπων αλλά και ΜΜΕ καθώς και της κοινωνίας ολόκληρης γενικότερα. Ας πάρουμε όμως την κάθε έννοια ξεχωριστά.
Όσον αφορά τον ''στόμφο'' ως έννοια θα μπορούσε να πεί κανείς ότι αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα των πολιτικών των προηγούμενων δεκαετιών, τον έχει γνωρίσει ο Ελληνικός λαός και από την καλή και από την ανάποδη και δεν δίνει πλέον ιδιαίτερη σημασία σε αυτόν. Επίσης αποτελεί και χαρακτηριστικό των ''αυτοαποκαλούμενων καλλιτεχνών και ανθρώπων του πνεύματος'', οι οποίοι στην ''προσπάθεια τους να αναδείξουν το έργο τους'' παρουσιάζουν τον εαυτό τους με διάφορα χαρακτηριστικά που κατά τους ίδιους τους κάνουν να ξεχωρίζουν από του πολλούς.
Η δεύτερη έννοια ''λαϊκισμός'', αφορά ιδιαίτερα τα πολιτικά πρόσωπα και τα ΜΜΕ. Αρκετοί πολιτικοί (δεξιοί και αριστεροί) τον χρησιμοποίησαν στο παρελθόν και πολλοί τον χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα. Την ίδια έννοια όμως χρησιμοποιούν και ορισμένα από τα ΜΜΕ (όχι όλοι οι δημοσιογράφοι και οι έχοντες δημόσιο λόγο αλλά ορισμένοι από αυτούς). Ο λόγος που οδηγούνται στην χρησιμοποίηση της, είναι η προσπάθεια τους να γίνουν αρεστοί στον λαό και να δείξουν ότι είναι κοντά σε αυτόν και στα προβλήματα και στις ανησυχίες του.
Τέλος σχετικά με την τελευταία έννοια ''υποκρισία'' (τι να πρωτοπεί κανείς...), φυσικά ως έννοια υπάρχει από πολύ παλαιότερα από τα ιστορικά πλαίσια που αναφέρθηκαν παραπάνω, στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο όμως, αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, των πολιτικών προσώπων, των ΜΜΕ και αρκετές άλλες εκδοχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής στην Ελλάδα. Σχετικά με την υποκρισία των πολιτικών προσώπων θα μπορούσε να αναφερθεί ως παράδειγμα η στάση των ακροαριστέρων κυρίως απέναντι σε διάφορα ζητήματα τα οποία οι ίδιοι θεωρητικά καταγγέλλουν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν, η στάση απέναντι στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, η μη παραδοχή της πραγματικότητας των δύο άκρων (http://mesotites.blogspot.gr/2013/10/blog-post_27.html), η συνεχής κατηγορία των ιδιωτικών ΜΜΕ και η παράλληλη παρουσία τους σε αυτά και άλλα. Υποκριτική στάση βέβαια δείχνει και το άλλο άκρο, η ακροδεξιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ''η δήθεν υπεράσπιση της Ορθοδοξίας'' την στιγμή που οι ίδιοι ή ορισμένοι από αυτούς είναι αρχαιολάτρες και δωδεκαθειστές αλλά και θεωρούν συνωμοσιολογικά ότι ''για όλα τα δεινά του κόσμου φταίνε οι Εβραίοι''. Στην περίπτωση της υποκρισίας των ΜΜΕ, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή παρατηρείται σε κοινωνικά θέματα και αρκετές φορές ταυτίζεται με τον λαϊκισμό.
Όσον αφορά τον ''στόμφο'' ως έννοια θα μπορούσε να πεί κανείς ότι αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα των πολιτικών των προηγούμενων δεκαετιών, τον έχει γνωρίσει ο Ελληνικός λαός και από την καλή και από την ανάποδη και δεν δίνει πλέον ιδιαίτερη σημασία σε αυτόν. Επίσης αποτελεί και χαρακτηριστικό των ''αυτοαποκαλούμενων καλλιτεχνών και ανθρώπων του πνεύματος'', οι οποίοι στην ''προσπάθεια τους να αναδείξουν το έργο τους'' παρουσιάζουν τον εαυτό τους με διάφορα χαρακτηριστικά που κατά τους ίδιους τους κάνουν να ξεχωρίζουν από του πολλούς.
Η δεύτερη έννοια ''λαϊκισμός'', αφορά ιδιαίτερα τα πολιτικά πρόσωπα και τα ΜΜΕ. Αρκετοί πολιτικοί (δεξιοί και αριστεροί) τον χρησιμοποίησαν στο παρελθόν και πολλοί τον χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα. Την ίδια έννοια όμως χρησιμοποιούν και ορισμένα από τα ΜΜΕ (όχι όλοι οι δημοσιογράφοι και οι έχοντες δημόσιο λόγο αλλά ορισμένοι από αυτούς). Ο λόγος που οδηγούνται στην χρησιμοποίηση της, είναι η προσπάθεια τους να γίνουν αρεστοί στον λαό και να δείξουν ότι είναι κοντά σε αυτόν και στα προβλήματα και στις ανησυχίες του.
Τέλος σχετικά με την τελευταία έννοια ''υποκρισία'' (τι να πρωτοπεί κανείς...), φυσικά ως έννοια υπάρχει από πολύ παλαιότερα από τα ιστορικά πλαίσια που αναφέρθηκαν παραπάνω, στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο όμως, αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, των πολιτικών προσώπων, των ΜΜΕ και αρκετές άλλες εκδοχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής στην Ελλάδα. Σχετικά με την υποκρισία των πολιτικών προσώπων θα μπορούσε να αναφερθεί ως παράδειγμα η στάση των ακροαριστέρων κυρίως απέναντι σε διάφορα ζητήματα τα οποία οι ίδιοι θεωρητικά καταγγέλλουν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν, η στάση απέναντι στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, η μη παραδοχή της πραγματικότητας των δύο άκρων (http://mesotites.blogspot.gr/2013/10/blog-post_27.html), η συνεχής κατηγορία των ιδιωτικών ΜΜΕ και η παράλληλη παρουσία τους σε αυτά και άλλα. Υποκριτική στάση βέβαια δείχνει και το άλλο άκρο, η ακροδεξιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ''η δήθεν υπεράσπιση της Ορθοδοξίας'' την στιγμή που οι ίδιοι ή ορισμένοι από αυτούς είναι αρχαιολάτρες και δωδεκαθειστές αλλά και θεωρούν συνωμοσιολογικά ότι ''για όλα τα δεινά του κόσμου φταίνε οι Εβραίοι''. Στην περίπτωση της υποκρισίας των ΜΜΕ, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή παρατηρείται σε κοινωνικά θέματα και αρκετές φορές ταυτίζεται με τον λαϊκισμό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου